you are an oceanso deep and silentbaring all the chaoswithout any whineI hear you singwith the windyou forgiveunderstandloveunconditionallybut I am afraid thatone dayyou will get overwhelmedand release your thought tidesunexpectedlyjust like oceans do once in a while - Rtr. Bhagya Naranpanawa
Red paint splashed all over the room, Smell of salt and metal, Funny how one could almost think blood has been spilled tonight in a calm household. A guy on all fours, Begging, crying- "Not my Son, not him He's still eighteen" And a grim lover at the counter, Starring at the mess on the kitchen floor Flesh, and more "Red paint" Boom! The once pale body, laid on the floor Gives not a single twitch His Ken-doll lips - blue, now tainted with wet streaks of Red, A young man hovers over the broken pieces of a marble statue, Stands and walks back, A snail leaving dark trails of revenge, Sense of smug pride strewn across the white face,…
: An extract from a burnt letter. The thought that you are alone, even without a mother, an innocent boy struggling to stand up on his own with a BIG Zero in life killed me every time. I don't know how to explain the feelings I had all the time. He was with me in every step I took. He took me all around the city and got out the coward inside my alone, guilty self. I lived every single moment with him, getting burned inside. We were looking at the purple skies that create art all over the sky and how the mood stealthily enters to the sky in that twilight, which is the time you should never be…
: An extract from a burnt letter. ....ause I was scared, I might fell in love with you again. Please do not do refuse to see me. We should see each other one last time! At least come this time, of all times we missed! I missed. I never meant to let go of the love we shared for two years. I don't know whether to blame you or to me or to him, who was unaware of the things happened around me, even though he was with me all the time. This all started from the second semester that year and I... I was alone without the family, without you in a mischievous boarding house where no one cares…
ඔහු තම පෙම්බර ළබැඳියටත් , ඔහුගේ ම යහපත් මිතුරියකටත් මෙසේ ලියා තිබුණි. ළබැඳියට, හදවත කැඩී සුන් වී ගිය එක දිනකකොහෙන් ආව සුරඟනක් ද ඔබ එදිනනෙතඟ කඳුළු බිඳුවක් නුඹ මෝදු කළඅලුත් හීනයක් දුන්නා මගෙ හිතට හැම දිනක් ගනින්නැතිනුඹ දකිනු රිසින් මංඑක දිනක් යෙදෙන්නැතිනුඹව දැකගත්ත මංමුනිවත ම රකින්නැතිගොළුවෙකුගෙ විලස ම මංකොහොම නම් කියන්න දනුඹට පෙම් කරමි මං යහපත් මිතුරියට, කටකාර කියවිල්ලනිමක් නෑ කනත් නෑඒත් නුඹෙ හිත හොඳයිමං තාම කිව්වෙ නෑකිසි දෙයක් කියන්නටබයක් නෑ වගක් නෑයහපත් ම මිතුරියටමිලක් නෑ කමක් නෑවිහිළුවට තහළුවටකෙළවරක් ඇත්තෙ නෑබණ කතා දෙසන්නටඊට වැඩි කෙනෙක් නෑලොකුකමයි පණ්ඩිතයිකමක් නෑ කමක් නෑමචං උඹ හොඳ එකීතරහ නෑ තරහ නෑ Rtr. කවීෂා හංසි
In a world where nature and mankind entwine, A tale of hope, where the sun and moon align. With laws that nurture, and economics keen, Sustainable development, the ultimate dream. Nature's canvas painted with hues so grand, Forests, oceans, deserts, earth's endless land. In the fragile balance, where ecosystems thrive, Laws stand as guardians, ensuring all life. Environmental laws, with purpose profound, Protecting the earth, with a watchful eye around. Air, water, and soil, they safeguard with care, For a world that's healthy, clean, and fair. But some may question, do these laws impede? The engines of growth, where industries lead. Yet herein lies a tale untold and true, Economics and nature, in harmony they brew. For sustainable development, the…
2016 - 11 - 03 හෙලයේ මහා ගාන්ධර්වයාණෝ ලෙස විරුදාවලි ලත් ආචාර්ය පණ්ඩිත් අමරදේව සූරින් දැයෙන් සමුගෙන අද දිනට වසර 07ක් ඉක්ම ගොසිනි!!! 1927 වර්ෂයේ දෙසැම්බර් 5 වන දින දොන් ගිගෝරිස් පෙරේරා සහ මැගී වෙස්ලිනා මෙන්ඩිස් ට දාව මොරටුවේදි උපත ලද වනක්කුවත්ත මිටිවඩුගේ දොන් ඇල්බට් පෙරේරා, ප්‍රකට ගායන හා සංගීතඥයෙකු ලෙස ශ්‍රී ලංකාවේදී හඳුනාගනු ලබන්නේ ඔහුගේ ආරෝපිත නාමය වූ "අමරදේව" නමිනි. අමරදේව යන නාමය මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රයන් විසින් ඔහුට ප්‍රදානය කරන ලද නාමයයි. විමලා අමරදේවයන්, එතුමාගේ දයාබර බිරිඳ, සසර පුරුද්දට මෙන් එතුමාගේ බිරිඳ වන්නට ම පෙර භවයන්ගේත්, මේ භවයෙත්, මතුවටත් උපදිනු ඇතැයි මට සිතේ. අමරදේවයන්ගේ හඬ මාධුර්යයෙන් මත්ව සිටින සෑම රසික හදවතක් ම පෙර නොවු විරූ අන්දමක කම්පාවකට…
We never knew each other heart to heart, Never talked much, My views being misguided by what I thought to be true. Yet, at the moment fire enveloped your resting soul, and the heat seeped into your dry flesh, And your body became charred and melted, Turned into ashes, We were closer than ever. When I breathed in the air filled with the smoke of your burned corpse, We were one unlike before . - Rtr. Vibhavee Sarathchandra
සුසුවඳ සුළඟේ - මල් මකරන්දේනීල දෙණිපතේ - සෙවණැලි යායේහීන පුරෝගෙන - සීත මකාගෙනගලනා ගඟුලැල්ලේ අහස් තොටුපළේ - වලා ඔරු තලේහීන දියඹරේ - හරිත තුරුල්ලේසෙනෙහෙ බෙදාගෙන - සිනා මවාගෙනගෙවෙනා දිවිගමනේ උණුසුම් උදයේ - තුරු හසරැල්ලේපිනි කඳුළැල්ලේ - දේදුනු යායේසුසුම දරාගෙන - තුටින් පිරීගෙනකියනා ගී මිහිරේ Rtr. කවීෂා හංසි
When time comes to say goodbye, We cry to soothe the pain in our hearts, Am I less human because I shed no tears? We make no effort to see the living, Yet we find time to see the dead, Am I allowed to regret the lack of memories? The pain, the hurt, the emotional scars carved over decades, We forget them in a second, Am I foolish to repent over the mistakes of childhood? When Death visits and wraps his ghostly claws around my neck, Am I allowed to tell him no? Rtr. Vibhavee Sarathchandra