Sipping morning coffee; every day holds the same;Age-old wrinkled eyes pour ceaselessly over the ‘Mirror’;Repeating insignificant words, and phrases;Chanting them like a mantra,Hoping it will stir some fragment of understanding; some clarity.Grasping at straws, struggling to make sense of her world. They were once bright,Beheld her surroundings in all their vivid coloursNow dimmed, fading awayGradually turning faces out of focus, blurring them outLike a camera losing its touch. Her hearing is just as badImagines music in the haunting quietWhispers to the walls, and watches over cold corpses on the bare floor.Some nights, the whispers turn to screamsPanic sets in and pierce the dark with its shrill sharp resonanceUnable to distinguish dreams from reality. Her memory follows her eyesAnd all that’s…
Tag: Poem
කඳුළු සහ මතක
නෙත් අගින් ගිලිහිලා පිටු අතර සැඟවිලාමතක සැමරුම් පොතේපද වැලක් බොඳ කළා සිතුනේ ද එය සෝ කඳුළකැයි කියානැත, නමුත් සිත් තුටු ව ගිය දවස් සිහි‌‌වුණාපිටු අතර ගැවසෙද්දි හමුවේවි දැයි සිතාකඳුළු අතරින් තව ටිකක් එබිකම් කළා පිටෙන් පිට පිටෙන් පිට එහි තිබූ කවි කතාටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික තනිකමක් ළං කළාමැකී ගිය සෙනෙහෙකම් අද නොමැති බව කියාකඳුළ වියලී මතක පද අතුරුදන් වුණා - Rtr. භාග්‍යා නාරන්පනාව
සීගිරි කාශ්‍යපගේ වියරුව
මහා ගල හරි තදින් ඔපදාඒ මුදුනෙ මාළිඟා තනවාහෙළයෙ නාමය ලොවේ රන්දාසිංහගිර මං තැනෙව්වා බිසෝවරු රුව ගලේ අඳවාකවියො ගෙන්වා කවි ලියවලාකදිම ජලමල් පොකුණු බඳවාඅලකපුර සිරිලක තැනෙව්වා පුරා සියවස් ගණන් ගෙව්නාඅලුත් මිනිසුන් මෙහෙට ආවාසොබාදහමින් සැදුණු රජබිමකසළ කන්දෙන් වසා දැම්මා ආලකමන්දා නමින් පරසිඳුසීගිරිය ලොව පුදුම කරලූප්ලාස්ටික් කඳු මතින් වැහිලාදකින කොට හදවතම පිච්චූ වෙමිය මම කාශ්‍යප රජපුරා සුපතළ හෙළයෙ නාමයයළිත් නැඟිටිමි පළා සොහොනතදෙපළු කරනෙමි නර මිනිස් කැළ කසබු ශාපය නොවැඳි ඉන්නටයළිත් රකිනුව මගේ සිහගිරප්ලාස්ටික් කුණු ඉවත් කර දාසදා රකිනුව හෙළයෙ උරුමය - Rtr. කවීෂා හංසි
කවි සිත්තරුන්
කවියො කියන්නෙමසීමා විරහිත සිතුවිලිකාරයොන්ටරාමුවෙන් එහා සක්වලපමණ ඉක්මවා සක්මන් කරනඋද්ධච්ච හිතලුගොන්නකසාඩම්බර හිමිකාරයොන්ටවිශාදය වැළඳුණු කවියෝබෙහෙතට ගන්නෙ පෑනසුදු හිස් පත්ඉරු වලඅකුරු රටා මවනෙකයි උන්ට උරුමකවියෙක් කියන්නෙමඕනෑවට වඩා හිතනෙකටදරන්නම බැරිව පිපිරෙන්න එද්දිසීරුවට පන්හිඳ දිගේදියවෙන්න දෙන එකට… - Rtr. හිරුණි අත්තනායක
Where I believe life is most humane
I take pictures of most random thingsat the most random momentswhere I believe life is most humane:My coffee cup on a random daywhen the foams looknothing like how it was yesterday;When a bird flies across the same gentle breeze that caress my skin;Colors and texture of my paint palette today.To think that this exact momentwill never really have a tomorrowmakes me want to hoardeven the simplest of moments.Have I finally become attached to lifeor still trying to belong somewhere? - Rtr. Michelle Perera