අක්කර 50කට වඩා විශාල භූමියක් ඇති, සුදු ඇඳගත් කතුන්, කළු සුනඛයන්, තවත් නොයෙක් විදියේ කතා නිතරම ඇසෙනා බොරැල්ල සුසානභූමි අඩවියට සන්ද්යායාමයක පය තියන්න අපට තිබ්බේ ලොකු කුතුහලයකි. මමත්, සිද්ධි, ලූකා, හස්ති, විලන් සහා කේෂව මේ ගමන යන්න කාලයක් තිස්සේ බලන් හිටියේ ඔය කියන විදියේ දේවල් ඇත්තටම සිද්ද වෙනවාද යන්න හරි ඇහැකින් බලාගන්න තිබ්බ ආසාවටමයි.
When I opened my eyes, it was dark and cold. I was lying on the ground, on the grass. I could feel something cold running through my body. Ah! It’s drizzling. I was trying to recollect what had happened. Oh shit! What have I done? I’ve slept. I’ve overslept! What have I done? I lost it. After all this effort, I’ve lost it all.
துரதிர்ஷ்டவசமாக அன்று வேலை முடிந்து எப்பொழுதும் நான் வீட்டுக்கு போகும் பேரூந்தை தவற விட்டு விட்டேன்... என்ன செய்வதென்று அறியாமல் சாலைஓரமாய் நின்று யோசித்து கொண்டு இருக்கும் நிமிடம் அவளிடம் இருந்து பதற்றமான தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. நான் பேசும் முன்பே பதற்றத்தில் வார்த்தைகளை அள்ளி வீசியவளிடத்தில் நடந்ததை பக்குவமாய் எடுத்துக் கூறினேன்.. இன்று ஏதாவதொரு ஹோட்டலில் தங்கி விட்டு நாளை காலை வீட்டுக்கு வருவதாய் கூறி அவளது பேச்சுக்கு காத்திருக்காது அழைப்பை துண்டித்து விட்டு அவசரமாக நடந்தேன்..களைப்பு மிகுதியில் ஒருவாரு ஒரு முச்சக்கர வண்டியில் ஏறி அந்த ஹோட்டலிற்கு வந்து சேர்ந்தேன். அது தான் மவுன்ட் லவினியா ஹோட்டல். இரவின் தேவதை சந்திரன் வானத்தின் மீது தீராத காதல் கொண்டு பௌர்ணமி நிலவாய் வானில் ஜொலித்துக் கொண்டிருக்க , வானத்தின் மீது கோபம் கொண்ட கடல் அலைகளோ சீற்றமாய் பொங்கி எழும்பி தரை நோக்கி வேகமாய் மோதிக் கொண்டிருந்தது அவ் அமைதியான இரவினிலே...அந்த ஆழமான ஆழியிற்கு மேலும் அழகு சேர்ப்பதாய் பக்கத்தில் அமைந்திருந்தது மவுன்ட் லவினியா ஹோட்டல், சுற்றி எங்கும் உயர்ந்து வளர்ந்த தென்னை மரங்கள் கடல் நோக்கி…
දීප්තිමත් විදුලි බුබුළුවල ආලෝකයෙන් කදිමට බැබළෙමින් තිබූ අත් පළඳනා පෙළ දෙස බැලූ නෙලී තෘප්තිමත් සිනාවක් පෑවාය. ඇගේ මිතුරිය නිදහස් චතුරශ්ර සංකීර්ණයෙන් ලබාගෙන තිබූ වෙළඳ කුටිය ඉඩකඩ සහිත ස්ථානයක් වූ අතර, ආභරණ ප්රදර්ශනාගාරයකට ගැළපෙන ලෙස නවීකරණය කර ඇත.